Oxtay (Aliriza Anbdilden bir shiir):
... Bir gün varıdı, bir gün yoxudi.
İster acıq, ister toxuq.
İster yanaq dünya üçün
İster dünyalar yandıraq...
Dünyadan el üzmüş ata-
Uzandı qibleye san.
Dedi:
- Menim vardan - yoxdan bir qılıncım qalıb tekçe.
Getirsinler vidalasım.
Her bir kişi ölüme de qılınc ile getmelidir".
Böyük oğlan dedi: "Ata!
Kimden qalıb bu pas basmış çürük qılınc obamıza?
Dedi: "Oğul neyin deyim, neyi qala...
Uzun sözdür.
Men qorxuram nağıl başa çatmamışdan ölüm
meni sizden ala.
Dedi: "Ata
Kim qayırdı bunu haçan?"
Dedi: "Bunu kimse bilmir.
Deyirler ki, nece min il bundan qabaq
Qaradağda itmiş,batmış bir demirci".
Dedi: "Kimleri köçürdüb?"
Dedi:
"Dümrülün elinde ev quran imiş.
Koroğlu belinde xan qovan imiş.
Şah İsmayıl çağı top qıran imiş.
Settarxandan beri qalmış qınında"
Baxıb gördü atası da başın çekib öz qınına.
Onda gördü sesi batdı.
Boğazında şişib qalan nağıl ile qucaqlaşıb rahat
yatdı.
Çökdü oğlan:
"Atam qılınc ile yatır
Lakin bize gerek deyil daha qılınc.
Bugün qılınc neye gerek
Men özüm de qocalmışam.
İstemirem".
Ortancıl da bunu dedi:
"Hayla günler ötüb artıq
Bugün qılınc neye gerek.
Yoxsa yene al qan tökek".
Onda geldi kiçik qardaş.
Öz balaca ellerini uzatdı ki,
"Menim olsun bes ele de"
Getdi çatdı Qaflantıya,
Onda gördü Qaflantının göy quşların -
Qanad çalıb kölge saldılar başına.
Seyr etdiler heyran qaldılar yaşına.
Çiçekleri yellediler,
Daş-çınqılı denlediler...
Hezin layla söylediler
Oğlan yatdı, quşlar uçdular, getdiler.
Onda çıxdı saqqallı tat
Ayağı altda qara bir at.
Bir elinde qara barat. Bir eli de kökden kesik.
Bir gözünde qalın gözlük.
Bir gözü de ezelden yox.
Gözleri ac qursağı tox.
Başı qarpız, çöl qarpızı.
Özü alemin baldızı
Qoltuğundakı keşkülü
Hiyle, ovsun ile dolu...
Qaflantının çobanları deyirler ki,
Her il qora pişen ayda,
Hilal çıxcaq,
Çox qeribe bir ses gelir
Qızıl özen sularından.
Cavan bir ses "Qılınc" deyir, haray çekir
Onda quşlar bürüyürler göyün üzün.
Onda heç kim biler olmur
suyun sözün.
